Równe traktowanie mężczyzn i kobiet oraz zakaz dyskryminacji
Kobiety i mężczyźni mają prawo do równego traktowania w odniesieniu do dostępu do zatrudnienia, wynagrodzenia i awansu, szkolenia zawodowego i warunków pracy. Kobietom zapewnia się warunki pracy pozwalające im uczestniczyć w pracy z uwzględnieniem ich potrzeb fizjologicznych i funkcji społecznych w macierzyństwie, a kobietom i mężczyznom – z uwzględnieniem ich obowiązków rodzinnych w wychowaniu i opiece nad dziećmi. Zgodnie z zasadą równego traktowania w stosunkach pracy, podobnych stosunkach prawnych i związanych z nimi stosunkach prawnych zakazana jest dyskryminacja osób ze względu na płeć, religię lub przekonania, rasę, narodowość lub grupę etniczną, niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną, stan cywilny i sytuację rodzinną, kolor skóry, język, poglądy polityczne lub inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, stan posiadania, urodzenie lub inny status.
Zasada równego traktowania dotyczy w szczególności:
– dostępu do zatrudnienia, zawodu, innej działalności zarobkowej lub funkcji, w tym wymogów rekrutacyjnych i środków rekrutacji,
– zatrudnienia i warunków zatrudnienia, w tym wynagrodzenia, awansu i zwolnienia,
– dostępu do szkolenia zawodowego, dalszego szkolenia zawodowego i udziału w programach aktywnych działań na rynku pracy, w tym dostępu do doradztwa zawodowego przy wyborze i zmianie miejsca zatrudnienia, lub
– członkostwa i działalności w organizacjach pracowników, organizacjach pracodawców i w organizacjach zrzeszających osoby określonych zawodów, w tym korzyści, jakie te organizacje zapewniają swoim członkom.
Pracownik, który uważa, że jego prawa lub chronione prawem interesy zostały naruszone na skutek nieprzestrzegania zasady równego traktowania, ma prawo złożyć skargę do pracodawcy lub zwrócić się do sądu o ochronę prawną. Pracodawca ma obowiązek odpowiedzieć na skargę pracownika bez zbędnej zwłoki, podjąć działania naprawcze, powstrzymać się od takich działań i usunąć ich skutki.